Voor wie dit leest,
Wat ik ga schrijven weet ik nog niet. Ik merk dat ik door te schrijven er achter kom wat het is dat me bezighoudt. Maar dan alleen als ik het aan iemand schrijf. Ik heb publiek nodig. Dus: bedankt dat je er nog bent.
Ik lever een strijd. Of liever: ik geef langzamerhand de strijd op. Langzaam laat ik dingen los. Gisteren tintelden mijn handen zo sterk dat ze trilden en het uitstraalde naar mijn onderarm. Ik voelde opeens hoe moe ik eigenlijk ben, uitgeput van het tegenhouden. Het tegenhouden van emoties en impulsen. Van nature zijn wij vrijelijk stromende wezens, maar het leiden van een leven is het lijden van een leven. Als baby ben je volledig open. Je sluit niets buiten en houdt niets binnen, simpelweg omdat je het onderscheid nog niet maakt.
Als je als kind iets meemaakt dat je als onplezierig ervaart, zul je automatisch leren in het gevolg die ervaring niet meer toe te laten. Alleen met veel troost, aandacht en liefde groeit een kind op tot een emotioneel en spiritueel sterke volwassene, die zich moeiteloos ontwikkelt. Maar bijna elk kind (en ik dus ook) groeit op met ouders die hun eigen emotionele problemen hebben en omdat je een groot deel van je gedrag volledig baseert op imitatie, neem je die over als je ouders hun problemen niet oplossen. Zo gebeurt dat al generaties, waarschijnlijk duizenden jaren van onverwerkte emoties, verdrongen pijn. Tja, daar zitten we dan. Tijd om er iets aan te doen.
En het gebeurt al, natuurlijk. Of we het willen of niet. We zijn onderdeel van de aarde, van ons zonnestelsel, van de Melkweg, van het universum, van het multiversum. Alles wat er met ons gebeurt ligt eigenlijk buiten onze macht. Buiten de macht van ons fysieke lichaam. Alles dat we kunnen sturen is de manier waarop we het ervaren. En de grote paradox is dan; dat ervaring en waarneming samenvallen. Je bent wat je ziet. Gaat dat te snel? Soms ga ik wel eens te snel.
Maar goed, gisteren trilde mijn handen dus en merkte ik dat ik moe ben. Sinds zes weken ga ik naar een unitief therapeut en gisteren hadden we een kleine doorbraak. Een stap op weg.
Groet,
Chiel