Je moet je innerlijk rust niet afhankelijk laten zijn van de mate van contact met jouw gidsen… Probeer die in jezelf te vinden.
Het contact met mijn eerste gids kwam in een moeilijk en onrustig moment van mijn leven. Het contact met haar heeft
mij in eerste instantie geen rust gebracht… Het was een nakoming van een afspraak die zij en ik gemaakt hadden, voordat ik in dit leven stapte.
… Op het moment dat ik het leven niet meer aan kon zou ze ingrijpen… En dat deed ze door met me te praten over wat ik deed na het eten. En me vragen stelde over de pillen die ik slikte… Toen ik haar vertelde dat ik dat deed omdat ik mijzelf haatte, ik vond mijzelf te dik… (mijn taille was toen 56 cm) …
zei ze. “maar ik hou van jou. En ik ben bij je.”
(niet dat dit me gelijk veranderde… daar was nog iets meer voor nodig.)
Mijn Gids is voor mij niet alleen maar mijn Gids. Ze is mijn beste vriendin. Iemand op wie ik soms boos was, troost bij zocht, op
schold, van hield (houd). Ik praat in mijn gedachten met haar zoals ik ook tegen mijn moeder durf te praten… Met het volste vertrouwen 100% van mijzelf te kunnen laten zien. Elke emotie en elke gedachten.
Zij is voor mij niet enkel een entiteit van het Licht… Ze voelt als mijn gelijkwaardige. Of ik als de hare…
Toen ik 21 werd zou mijn eerste gids afscheid van me nemen en haar taak overdragen aan mijn 2e gids… Ik heb werkelijk weken gehuild… Mijn tweede gids heeft het vrij moeilijk met me gehad… Ik wilde haar niet beledigen… maar ook niet accepteren… Ik wilde mijn eerste Gids terug… Blijkbaar zijn Ze Boven iets overeengekomen van sinds mijn 22e heb ik dus twee Gidsen… Sinds die tijd is mijn band met mijn 2e ook erg sterk geworden… En is het soms zelfs moeilijk te bepalen met wie ik precies contact heb…
Mijn tweede gids… Hoewel ik evenveel van haar houdt… is… staat hoger… Is ‘moederlijker’ Wijzer. Ouder.
Het mooiste wat ik hierin beleefd heb is het moment waarin wij drieen een eenheid vormden… En een gevoel door mijn lichaam golfde alsof tastbare liefde of vreugde door mijn aderen trok.
—
grappige anekdote: Ik was als 17 jarige pannenkoeken (als het nu weer zonder ‘n’ is ga ik gillen) aan het bakken. Toen plotseling de vlam in de pan sloeg. Nog voordat mijn vader kon reageren; voelde ik van achter mij een stoot koude wind weg komen dat voor mijn gezicht schoot en de hoge vlam in een keer doodsloeg. Het grappige aan dit verhaal was de uitdrukking op mijn vaders gezicht alswel de mijne.