Je leest ook wel eens dat er met gedachtekracht in schepen gereisd werd:
http://www.orde-der-verdraagzamen.nl/brochures/008%20-%20Heeft%20Atlantis%20bestaan.pdf .
Ik ben.
Ik zit te zijn.
Wat me opvalt is dat er een deken van vooronderstellingen om ons heen hangt.
Murw gebombardeerd met info… en waar gaat het nou eigenlijk over die info…
een herhaling van de herhaling van een of andere gebeurtenis die uitvergroot wordt.
En haast alleen ellende. Sensatie over ellende…een verslaving aan het consumeren
van de ellende van een ander.
En die energie wordt allemaal maar geabsorbeerd en geventileerd en bevestigd
en versterkt en ga eens na wat dat teweeg brengt in het heelal.
Als ik nu geniet van een hazelaarkatje, of van iets anders;
het behoeft niet eens benoemd te worden, juist niet zelfs, maar het te ondergaan en ervan te genieten. Een dag hoeft geen dinsdag of paasdag of weet ik veel te heten, maar gewoon rechtstreeks anoniem amorph ervaren, elke keer als een nieuwe ervaring.
Als nou in Atlantis (kreeg weer een deja vu dat ik dit eerder schreef hihi)
mensen (wat men goden of godmensen noemden van alles creeerden en de andere groep murw werd, vanwege het feit dat alles voor hen bedacht/gedacht werd,
dan zie ik hedentendage ook ongeveer zoiets.
Namelijk dat er een groepje ontwerpers, mediamakers en wat dies meer zij
van alles ontwikkelt (helaas vaak met een nare input ook (uiterst gewelddadige pc spellen enz) en de ‘gewone man’ er murw mee gebombardeerd wordt en zelf lusteloos van wordt omdat zijn eigen crea prikkel niet (meer) aangeboord wordt. Wat dacht je dan tav kinderen en hanggroepjongeren en het waarom, naast depersonificering/rationalisering, het gebrek aan aanwezigheid ouders en opvoeding van..?
Ik vind het vaak bij verstandelijk gehandicapten zo mooi
want die appeleren ons aan het met emotie en creativiteit werken en communiceren; gewoon heel ander level in feite.
Liefs, Sanne