Hoe zit met onze kinderen?

• 

  Jozef

  22-07-2005 22:03

  Beste Daughter of Atlantis (en ook iederéén trouwens),

  Ik ben het wel met je eens als je zegt dat wanneer het zover zou zijn zij bewust worden op dat moment en ze zullen weten wie ze zijn.

  Maarja ze zijn nu pas (dochter) drie en (jongen) één jaar oud.

  Dan ga je toch denken hoe zal dat gaan als het zover is.

  Mijn vrouw maakt zich daar heel erg zorgen om, ik denk dat alles in goede banen wordt geleid.

  Het zijn beide dan ook heel gevoelige kinderen.

  Wat betreft de rest van je vervolgverhaal;

  Och jong wat ben ik vroeger (ben nu bijna 34 -ouwezak-) bang geweest dat ik niemand zou vinden.

  Ik dacht het word niks met mij (maar 3 keer verliefd geweest trouwens).

  Een versierder was ik niet, maar kijk nu al weer 4 jaar getrouwd en 2 kindjes.

  Dus Daugther of Atlantis niet te veel mee bezig zijn zou ik zeggen.

  Jouw tweelingziel wacht ongetwijfeld op jou.

  Jouw tijd komt nog wel ook al voel je, je nu éénzaam misschien.

  Een heel goed weekend
• 

  Jozef

  22-07-2005 22:19

  Ha die Hanna,

  Wat een prachtig en verschrikkelijk mooi verhaal is dat zeg.

  Ik was er al bekend mee dat je spirtueel sneller kunt groeien door hier op aarde te zijn, maar hier wordt dat nog eens heel duidelijk verteld.

  Ook wil je dit tegelijk koppelen aan onze kinderen, zo kun je het zien.

  Maar ik denk niet dat per defenitie elke ziel kan kiezen of ze hier terug willen komen.

  Alleen als je geestelijk ver bent mag je deze keuze zelf maken.

  Groetjes Jozef
• 

  Jozef

  22-07-2005 22:49

  Hoi Sanne,

  Hier wil ik ook even op reageren,

  Ik voelde me tot nu toe ook een vreemde op deze planeet, en ik herken mezelf hier ook heel erg in.

  Ik was altijd zeer verlegen onderandere en had een minderwaardigheidscomplex.

  Ook wilde ik iedereen tot vriend zijn en maakte nooit onderscheid over hoe bijvoorbeeld iemand eruit ziet of hoe die is.

  Ik ging altijd op m'n gevoel af, maar werd hier constant op afgerekend.

  Was geen snelle leerling maar een dromer.

  Door de jaren heen ging ik mij steeds meer afzonderen.

  Een helderziende zij tegen mij dat ik beter een monnik had kunnen worden.

  Dit laatste jaar echter kwam ik in een zeer zwaar weer terecht.

  Want door de jaren heen heb ik zeer veel woede opgebouwd omdat de mensen mij steeds weer kwetsten en teleurstelden.

  Ook doordat ik gevoelig ben (ik neem gevoelens, emoties mee van anderen) ging mijn lichaam steeds minder goed functioneren.

  Ondanks dat mijn werk zwaar is en het verbouwen van ons huis én twee kinderen ging ik maar door.

  Depressief werd ik ervan.

  Gelukkig kwamen er hele goede mensen op mijn pad op de juiste tijd.

  (mensen zoals helderzienden maar ook via de homeopatie)

  Zij hebben mij wegwijs gemaakt in dit leven en mijn lichaam weer aardig op de rails gekregen.

  Dit is van het afgelopen jaar en ik kan zeggen dat ik sterker uit ben gekomen alhoewel ik er nog niet helemaal ben.

  Ik kom er steeds meer achter dat je mooi je eigen gang moet gaan en je niets van die harde mensen moet aantrekken.

  Ik weet dat het neit makkelijk is en dat het makkelijk praten is, maar ik spreek uit eigen ervaring.

  Je lijkt zwak voor deze aarde maar eigenlijk ben zeer sterk en groot.

  Hou dit in gedachte, want dit kun je zijn.

  Blijf trouw aan jezelf, want vele eersten zullen de laatsten zijn, en vele laatsten……

  Liefde en geluk Jozef
• 

  Hanna

  22-07-2005 22:53

  Ha die Jozef,

  Met je laatste zin ben ik het helemaal met je eens.

  Ook ik denk dat alleen wanneer je ver genoeg bent ontwikkeld je zelf die keus mag maken.

  Het doet mij denken aan een theorie die ik eens heb gehoord dat er straks niveau's zijn die voor ons bereikbaar zijn.

  1- Het Terrestiale rijk, dit is op aarde en is voor diegeen die nog heel veel moeten leren. Deze zielen zijn niet in staat om bij de hogere niveau's op “visite” te gaan.

  2- het Telestaile rijk, dit is voor de wat verder gevorderden, zij kunnen wel 1 niveau naar beneden “buurten” maar ook weer niet naar de hoogste.

  3- Het allerhoogste niveau en dat is bij God het Celestiale rijk.

  Deze zielen hebben uiteraard alle mogelijkheden om “sociaal bezig” te zijn.

  Nu moet ik helaas toch weer teruggaan naar mijn geloofsopvoeding waarin is gesteld dat de Heer bepaalt op welk niveau we kunnen/mogen blijven.

  Wel dat weer voor nu, misschien een zijspoor maar dat komt nu even in mij op.

  Ben trouwens blij dat jullie het verhaal mooi vinden.

  Oh, en ik ben een nog oudere geit dan bokje Jozef hoor hahahaha

  Groeten,

  Hanna
• 

  Daughter of Atlantis

  22-07-2005 23:00

  Dankjewel Jozef… dat je mijn woorden/angst begrijpt.
• 

  Hanna

  22-07-2005 23:03

  Hoi Sanne,

  Ten eerste vind ik het super dat je zo je eigen bloot durft te geven. Eigenlijk werd ik er een beetje blij van dat ik het las, stom he.

  Maar tegelijk had ik ook zoiets van: nou meid, je hebt een behoorlijk zware les voor jezelf uitgezet op deze aardbol op dit moment.

  Maar dan kom ik toch weer terug op wat iemand eens tegen mij heeft gezegd, nl dat je datgeen krijgt wat je aankan, houdt daar aan vast, ik zie het vaak als een soort reddingslijn.

  Je doodswens, het wordt nu minder bij mij maar het gevoel om terug te mogen naar huis , naar de rust, de warmte, de onvoorwaardelijke liefde en de veiligheid, ja ook dat gevoel ken ik.

  Maar…..dan heb ik mijn les niet afgemaakt die ik had afgesproken en moet ik nog een keertje ???? Dank je de koekoek, ik ben nu al zover, ik zal het nu afmaken ook en zoals Jozef zegt: je komt er iedere keer sterker uit.

  Sterkte en nogmaals..TOP van je hoor

  Groeten,

  Hanna
• 

  Jozef

  22-07-2005 23:26

  Oh ja,

  Nog even dit soms lijkt de wereld alleen te zijn van de mensen die grootste mond hebben.

  En proberen ze je een gevoel te geven dat je hier helemaal geen bestaansrecht hebt.

  Maarja ze vergeten dat iederéén gelijk is.

  Je moet je eigen bestaansrecht opeisen! Dit moet, want je bent het waard!

  Oant moarn, tot morgen

  Jozef
• 

  Sanne

  22-07-2005 23:29

  Bedankt en lief van jullie ;-)

  Ik laat het nu even bezinken

  Sanne
• 

  Daughter of Atlantis

  22-07-2005 23:39

  Het is bij mij een fluctuerende .. iets… Hoewel het altijd wel knaagt… Het gevoel wat heel sterk bij me leeft is dat ik iemand zou weer zien die ik letterlijk eeuwen heb moeten missen…

  Misschien is het ongeduld. Misschien wel de onrust… van

  o hemel… straks moet ik nog tot 2012 wachten… Alhoewel tijd

  dan natuurlijk niets meer uit maakt…

  Als ik terugkijk op mijn leven… (even niet zielig, maar ik schrijf dit gewoon als voorbeeld in de hoop als iemand het herkend, het hem of haar helpt.)

  Ik werd gepest in de straat waar ik woonde, bv bekogeld met klei of ijsballen, vastgebonden en achtergelaten. Niet mee mogen spelen. Tevens op school (school en pleintje jongetjes voetbalden met elkaar) Later op de hogere school (wilde niet roken) Weer buitengesloten en a publiek vernederd met opmerkingen… Wie ik was werd niet geaccepteerd. Rond mijn vijftiende raakte ik zo depressief, kreeg boulimia…. Wilde niet meer leven… Dat ik vrij abrupt op mijn zestiende contact kreeg met mijn Eerste Gids. Vanaf eigenlijk dat moment tot mijn vierentwintigste vertrouwde ik niemand meer buiten mijn ouders en mijn Gidsen. Immers men moest mij ja toch niet. Daarop werd nogmaals mijn vertrouwen misbruikt. (en klapte ik in)

  Als ik hierop terugkijk… Hoewel een lange periode bezweken door de spanning voel ik het alsof ik al die tegenwerking nodig had om geestelijk zo sterk te worden dan de weerstand die ik op latere leeftijd zal krijgen me niet zou deren.

  Het voelt alsof ik gekozen heb voor de harde weg in het leven naar volledige zelf-acceptatie. En steeds zelf het Licht in mijzelf te herkennen, ook al deed een ander dat niet.

  Ik wil iedereen meegeven, die een vergelijkbare ervaring hebben gehad of nog steeds verdragen zich realiseren dat..

  Jij bent onderdeel van het Licht. Straal dat uit. …

  Daarnaast kun je je iets afvragen… De persoon die me nu kwetst… heb ik eens met hem afgesproken dat hij me zou helpen sterk te worden in mijn zelfacceptatie door me te pesten? Of door mijn vertrouwen te misbruiken? Of waren ze gewoon gemeen?

  Op het eerste heb ik dit bedacht… Nu als mens zal ik je niet hekelen noch haten, noch iets erg toewensen… Maar verwacht niet eerder een bedankje tot we weer in het Licht zijn…

  En wanneer ze enkel gemeen waren… Dan horen zij bij de duisternis dat Het Licht zal verdrijven. Of ze zijn zielen die nog heel veel moeten leren en ervaren.

  Probeer de mensen niet meer alleen als mensen te zien maar ook als lerende zielen. Dit kan helpen in je eigen reacties op dingen… Probeer te reageren met berusting en wijsheid. Probeer te antwoorden vanuit het Licht.
• 

  estrella

  23-07-2005 08:54

  Hi Jozef

  Ben het 100% met je eens, ik ervaar het ook zo.

  Mooi omschreven.

  Liefs Estrella