Hallo allemaal,
Ik heb me even buiten deze discussie gehouden, omdat het nogal strikt persoonlijk is, soms ook erg indringend, en dat iedereen eigenlijk moet dan wat hem of haar, op juist dat moment, het beste lijkt (of het beste voelt). Daar kun je, als “ander”, eenvoudig geen oordeel over hebben, je kunt hoogstens voor jezelf constateren dat je het zelf, op dat moment, anders had gedaan.
Toch moet me wel wat van het hart, omdat ik ook een aantal heftige ervaringen heb gehad, niet bij mezelf, maar bij anderen, en het me goed leek deze nu, in deze discussie, met jullie te delen, als aanvulling, of, zo je wilt, om over na te denken.
De tendens van de discussie is toch een beetje dat de “gewone”, lees reguliere, medicijnen het uiteindelijk niet helemaal zijn. Ze bestrijden de symptomen (soms waar), maar niet de oorzaak (als je die kent tenminste), en de bijwerkingen zijn veelal slechter dan de kwaal.
De vraag is, wat je liever hebt: kanker, of haaruitval door chemo-therapie. Ik zeg dit even keihard, en ik vind dat ik daar ook het recht toe heb, omdat mijn dochter kanker heeft (gehad?). Gehad, met een vraagteken, omdat ze nog niet kankervrij is verklaard. Nu heeft zij geen chemo gehad, maar we hadden er indien nodig wel voor gekozen. Een rotmiddel? Zeker, de pest voor je lichaam, tijdelijk, maar, overheen te komen omdat er geen alternatief is (nou ja, opgevreten door de kanker dan!) Ze heeft ook geen chemo nodig gehad, de tumor kon betrekkelijk makkelijk verwijderd worden. Dat dat mogelijk was, had overigens een speciale oorzaak. Eigen behandeling met edelstenen hebben er voor gezorgd dat de tumor volledig ingesloten was door gezsond weefsel en geen uitzaaiïngen vertoonde.
Maar, laat me heel erg duidelijk zijn, de kanker was daarmee niet verdwenen, het gevaar is nog steeds aanwezig. Wat slechts gebeurd is, is dat het zelf-helend vermogen van het lichaam in dit geval gestimuleerd en versterkt werd.
Daarnaast echter, hebben we de medicatie en de kundigheid van de betrokken artsen en chirurg in dankbaarheid aanvaard.
Wat ik hiermee wil zeggen is, dat al het zogenaamde alternatieve, voor zover het dan werkt tenminste (en er is een hoop rommel, troep, flauwekul en loze beloften te “koop”), ook z'n beperkingen heeft, en iemand die daar serieus mee omgaat zal die ook zeker kennen. Aan de andere kant, de reguliere geneeskunst is ook niet honderd procent zaligmakend, en ook dat zal een goede arts je kunnen vertellen. De moderne medicatie is echter ook niet van de ene dag op de ander ontstaan, en waar, bijvoorbeeld, ontstekingsremmer, zij het tijdelijk, verlichting kunnen brengen, tot een duidelijke oorzaak gevonden is, lijkt het mij ook goed om eerst diep na te denken over een eventueel, alternatief, alternatief.
Nogmaals, het is een dilemma, en zo ontzettend persoonlijk, maar zo maar iets afwijzen voor iets anders (geldt voor beide kanten overigens) is over het algemeen niet de juiste weg.
En, Sanne, misschien kan ik je, een heel klein beetje, helpen.
Oja, het gaat nu goed met mijn dochter, binnenkort krijgt ze een prachtig kind (en dus voor mij een kleinkind!).
Greetings,
Tuan