Welkom op het forum van startpagina!

Dit forum staat op alleen-lezen. Je kan hier informatie zoeken en oude berichten terugvinden, maar geen nieuwe berichten plaatsen.

Naar overzicht van alle forums

Ultraviolette straal naar de aarde op dinsdag 17 oktober 2006

  • Sanne

    <<….Prednison……Het alternatieve alternatief ligt toch vaak bij middelen die de kwaal verzacht maar niet oorzakelijk bestrijdt.>>

    Prednison onderdrukt, dempt (tijdelijk) ‘uit noodzaak’ de oorzaak,

    maar het bestrijdt niet, of beter gezegd gaat niet naar de kern van de oorzaak.

    Holistische behandelingen in principe wel.

    Dus ik zie het net andersom.

    Idd is zomaar kappen niet echt aan te raden.

    Maar het is een groot dilemma, want zo als nu wil ik niet verder.

  • Elza

    Hoi Mark,

    De pest van al dat soort middelen is dat bijwerkingen vaak juist erger zijn dan de kwaal zelf en op termijn, bij langdurige gebruik, onherstelbare schade aanrichten in andere gebieden dan daar waar de klacht ontstond. De oorspronkelijke klacht is dan nog steeds niet opgelost, deze is slechts wat onderdrukt. Vandaar dat ik schreef ‘Van Prednison is nog nooit iemand beter geworden’. Ik raad het niet sec af, maar iemand moet zich wel realiseren waar hij/zij aan begint. Ik vind dat er veel meer nadruk gelegd moet worden op oorzaken. Het lichaam is chemisch uit balans en dat ontstaat ergens door. Een ontstekingsremmer is een remmer, het woord zegt het al, en geen oplossing. Je wint dus alleen wat tijd die je pijnloos door kunt brengen, meer niet. Zo gauw je stopt met medicijnen komt de oorspronkelijke klacht terug, of komt in verhevigde vorm elders naar voren.

    Wat reuma betreft: hoofdstuk 4 van ‘Uw lichaam hunkert naar water’, volledig uitgedroogde gewrichten die op termijn vergroeien. Bij een tekort aan water trekt het lichaam aanwezig water weg uit niet-levensbedreigende gebieden. Droge gewrichten zijn niet-levensbedreigend. Hoe eerder je bij beginnende gewrichtsklachten water gaat drinken en wat zout gebruikt, hoe kleiner de kans dat deze ziekte zich in je gestel kan wortelen. Maar goed, daar zal ik nu niet teveel over doorgaan (hoewel ik wel van knieklachten ben verlost, kraakbeen, je weet wel, moet z'n flexibiliteit behouden).

    Gegroet,

    Elza

  • Sanne

    <>

    En zelfs niet eens, in mijn geval.

    Dusss…

    werk aan de winkel, maar dan over een andere leest

  • Elza

    Hoi Mark,

    Ik heb wat moeite met jouw term ‘verrationalisering van het mentale gebied’. Ik denk juist dat je van de ratio afmoet om spirituele ervaringen op te doen. Het is ons verstand, ons altijd maar willen denken en beredeneren die gevoelsmatige en spirituele groei in de weg staan. Dat ziekte nieuwe ervaringen teweeg kan brengen in positieve zin, dat ben ik met je eens. Ernstige ziekten kunnen mensen ertoe aanzetten ècht te gaan leven, intuïtief, van binnenuit en vooral in het hier en nu. Natuurlijk is dat niet iedereen gegeven, maar ik vind het knap van degenen die in dit opzicht bewust met hun ziekte omgaan en tal van nieuwe mogelijkheden onderkennen waar ze nooit eerder bij hadden stilgestaan.

    Gegroet,

    Elza

  • Mark

    Beste Sanne, uiteindelijk wil iedereen hier je oprecht een hart onder de riem steken met elk zijn/haar goedbedoelde adviezen.Daar moet nooit een discussiepunt over bestaan want uiteindelijk ben jij degene met je eigen keuzes en verantwoordelijkheden.

    Het spirituele pad is nooit een gemakkelijke en kenmerkt zich juist door het ondergaan van een hoop negatieve ervaringen als ziekte en verlies van dierbaren.Het zijn juist die negatieve ervaringen wat een mens doet zoeken naar de positieve doelstellingen binnen dit en volgende levens.Vaak begint zo'n proces in wanhoop en een verlangen naar iets beters.Daarmee wordt vaak onbewust het pad al betreden.Later op dit pad ervaart men na de wanhoop een beginnend gevoel van troost en relativatie over datgene wat men bereikt heeft en dan begint men nieuwe doelstellingen te maken.Binnen dit proces zie je gevoelens van acceptatie en kracht en volharding ontstaan om door te gaan op ditzelfde pad.Natuurlijk kent dit pad zijn opwaartse maar ook z'n neerwaarste momenten maar elke overwinning van een neerwaarst moment kent de vreugde van het opwaarste.Daar is geen ontlopen aan,niet binnen dit bestaan maar ook niet binnen opvolgende bestaansniveau's.Ieder speelt zijn/haar rol binnen dit leven op dit levenstoneel en het zijn inderdaad verschillende rollen.

    Bezie de negatieve aspecten (op het stoffelijke,emotionele,sociale en maatschappelijke aspect) niet per definitie als een karmische straf of als een onrechtvaardigheid (iets wat het emotionele en het stoffelijke aspect het sterkste probeert uit te drukken) maar eerder als een uitdaging en kans om verder te groeien op dit spirituele pad.Het geloof in meerdere levens en het ervaren van het spirituele zelf wordt daarmee juist geen ontsnappingscausule maar eerder een instrument om te groeien.Je bent nog zo jong in dit leven dus gun jezelf de kans om te leren.Geloof me, je zal er op den duur de juiste vruchten van plukken.

  • Mark

    Grappig,want ik denk dat ratio juist hand in hand kan gaan met spirituele ervaringen.Voor mij is ratio geen ontkennen van iets en daar bestaat meestal het misverstand. (wat men niet kent bestaat niet)

    Het klopt dat het emotionele aspect vaak als eerste in direct verband staat met spirituele indrukken en ervaringen,maar groei op datzelfde spirituele pad gaat vanuit het stoffelijke/emotionele naar het mentale/verstandelijke aspect.Daar krijgen spirituele indrukken een wat duidelijkere betekenis en een doelstelling.

    Ernstige ziekten met vaak een dodelijke afloop ontkoppelt het menselijk denken juist van het emotionele naar het mentale.Natuurlijk vormen alle aspecten tot de dood een geheel maar je ziet een verschuiving naar het mentale/verstandelijke.Kubbler-Ross gaf dit mooi weer in het door haar beschreven stervensproces van de ontkenning en woede tot een acceptatie van de dood.Dit acceptatieproces vind je dan binnen het mentale aspect en de woede en de ontkenning binnen het emotionele aspect.Datgene wat boven het mentale/acceptatieproces staat zou je het spirituele aspect kunnen noemen.Dat wat van bovenaf door alle aspecten heenwerkt en het leven naar zich toe trekt tot een volgend bestaansniveau.

  • Sanne

    Dank je voor het hart onder de riem,

    liefs, Sanne ;)

  • Tuan

    Hallo allemaal,

    Ik heb me even buiten deze discussie gehouden, omdat het nogal strikt persoonlijk is, soms ook erg indringend, en dat iedereen eigenlijk moet dan wat hem of haar, op juist dat moment, het beste lijkt (of het beste voelt). Daar kun je, als “ander”, eenvoudig geen oordeel over hebben, je kunt hoogstens voor jezelf constateren dat je het zelf, op dat moment, anders had gedaan.

    Toch moet me wel wat van het hart, omdat ik ook een aantal heftige ervaringen heb gehad, niet bij mezelf, maar bij anderen, en het me goed leek deze nu, in deze discussie, met jullie te delen, als aanvulling, of, zo je wilt, om over na te denken.

    De tendens van de discussie is toch een beetje dat de “gewone”, lees reguliere, medicijnen het uiteindelijk niet helemaal zijn. Ze bestrijden de symptomen (soms waar), maar niet de oorzaak (als je die kent tenminste), en de bijwerkingen zijn veelal slechter dan de kwaal.

    De vraag is, wat je liever hebt: kanker, of haaruitval door chemo-therapie. Ik zeg dit even keihard, en ik vind dat ik daar ook het recht toe heb, omdat mijn dochter kanker heeft (gehad?). Gehad, met een vraagteken, omdat ze nog niet kankervrij is verklaard. Nu heeft zij geen chemo gehad, maar we hadden er indien nodig wel voor gekozen. Een rotmiddel? Zeker, de pest voor je lichaam, tijdelijk, maar, overheen te komen omdat er geen alternatief is (nou ja, opgevreten door de kanker dan!) Ze heeft ook geen chemo nodig gehad, de tumor kon betrekkelijk makkelijk verwijderd worden. Dat dat mogelijk was, had overigens een speciale oorzaak. Eigen behandeling met edelstenen hebben er voor gezorgd dat de tumor volledig ingesloten was door gezsond weefsel en geen uitzaaiïngen vertoonde.

    Maar, laat me heel erg duidelijk zijn, de kanker was daarmee niet verdwenen, het gevaar is nog steeds aanwezig. Wat slechts gebeurd is, is dat het zelf-helend vermogen van het lichaam in dit geval gestimuleerd en versterkt werd.

    Daarnaast echter, hebben we de medicatie en de kundigheid van de betrokken artsen en chirurg in dankbaarheid aanvaard.

    Wat ik hiermee wil zeggen is, dat al het zogenaamde alternatieve, voor zover het dan werkt tenminste (en er is een hoop rommel, troep, flauwekul en loze beloften te “koop”), ook z'n beperkingen heeft, en iemand die daar serieus mee omgaat zal die ook zeker kennen. Aan de andere kant, de reguliere geneeskunst is ook niet honderd procent zaligmakend, en ook dat zal een goede arts je kunnen vertellen. De moderne medicatie is echter ook niet van de ene dag op de ander ontstaan, en waar, bijvoorbeeld, ontstekingsremmer, zij het tijdelijk, verlichting kunnen brengen, tot een duidelijke oorzaak gevonden is, lijkt het mij ook goed om eerst diep na te denken over een eventueel, alternatief, alternatief.

    Nogmaals, het is een dilemma, en zo ontzettend persoonlijk, maar zo maar iets afwijzen voor iets anders (geldt voor beide kanten overigens) is over het algemeen niet de juiste weg.

    En, Sanne, misschien kan ik je, een heel klein beetje, helpen.

    Oja, het gaat nu goed met mijn dochter, binnenkort krijgt ze een prachtig kind (en dus voor mij een kleinkind!).

    Greetings,

    Tuan

  • Elza

    Kubbler-Ross staat inderdaad nog op mijn ‘lijstje’. Ik had een hele tijd niet meer aan haar gedacht. Bedankt dat je haar naam laat vallen.

  • Elza

    Hoi Tuan,

    Fantastisch dat het goed gaat met je dochter; je hebt gelijk, medicatie in welke vorm dan ook is een zeer persoonlijke afweging. Wel wil ik nog eens benadrukken dat ik ageer tegen chronisch gebruik van middelen, niet tegen incidenteel gebruik. Ook is het geen zaak van of/of, regulier of alternatief, maar van en/en. Juist dit laatste is door de reguliere medici maar moeizaam te verteren. Dat jullie een integere arts hebben getroffen die jullie ruimte gaf, is helaas eerder uitzondering dan regel. De hedendaagse gezondheidszorg maakt het noodzakelijk dat je als patiënt mede zelf goed op zoek gaat de behandeling die voor jou het best aanvoelt.

    Er waait een schatting rond dat minstens 25% van de artsen (minstens!) hun behandeling laat afhangen van de incentives van de farmaceutische industrie. Daar krijg ik rillingen van. Alleen al door dat feit ga je op onderzoek uit. Maar je hebt gelijk, ook onder alternatieven zit veel kaf onder het koren. Daarom ben ik blij met het ontstaan van uiteenlopende branche-organisaties die hun eigen protocollen opstellen.

    Dank voor je openhartige bijdrage.

    Elza