Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Mark
Ik denk dat het werkelijke besef een deel van het geheel te zijn van enorm belang kan zijn. Willen en kunnen mensen de wereld veranderen? Ja, omdat we voortdurend aan het veranderen zijn. Zowel de mens als de omringende natuur. Het grappige is dat we geneigd zijn te streven naar een eindresultaat, waarschijnlijk doordat onze leventjes hier eindig is. We bouwen rondom ons heen doelstellingen en tijdschema's voor het leven. Maar zijn deze resultaten wel zo belangrijk? Zijn de ervaringen van het denken en handelen die wij binnen onze interacties als mensen (zielen) opdoen niet zoveel belangrijker?
Wat willen bv. ouders primair het liefste zien bij hun kinderen? Dat ze gelukkig zijn. Die bepaalde baan of die bepaalde partner die het kind later als volwassenen aanneemt is van veel minder belang. Fixeren we ons echter op onze vastgestelde tijdsschema's binnen ons dagelijkse vergankelijke leventje ontzien we onzelf in het ervaren van het Nu. Mediteren op een berg zal een Midden-Oosten problematiek niet oplossen, evenmin als ik me hierop positief ga suf denken. Goed bedoeld, maar onzinnig. Maar men kan wel leren te kijken hoe de wereld rondom ons heen werkelijk in elkaar steekt. Herkenningspunten zoeken in elkaar rondom de sluiers van de emotionele verschillen. Jij en ik weten inmiddels dat dit nog niet zo gemakkelijk is dan het lijkt. Daarom zijn meningsverschillen vaak zo leerzaam. Datgene wat je als negatief bij de ander beschouwd is vaak een weggestopt herkenningspunt van jezelf. Daarbinnen ligt dus een sleutel van toenadering mits men zichzelf wil leren schouwen. Dit geldt voor een kleine leefomgeving, maar ook voor volkeren onderling. Met een toenemende multiculturele samenleving staan we voor enorme uitdagingen. Waarom veroordelen mensen elkaar en welke rol speelt het in jezelf? Waarom zijn zoveel mensen in Nederland tegen bv moslims? Interessante vraag waarop het antwoord zowel bij de moslim als bij de autochtoon ligt verscholen.Iets wat hun bindt maar uit elkaar drijft opdat men niet werkelijk durft te ‘kijken’.
Ik werk zelf binnen de gezondheidszorg op een afdeling met chronisch zieke mensen. Het is een heerlijke baan ongeacht de ellende die je soms bij de clienten of aanverwante families tegenkomt. Deze baan is niet zozeer gericht op een eindresultaat. Deze mensen worden niet meer beter,alleen slechter. Het bieden van veiligheid en het tot stand proberen te houden van een huidige gezondheidssituatie middels een opgesteld zorgplan is het weinige wat we nog kunnen bieden. Toen ik begon in de gezondheidszorg vond ik mijn eigen persoonlijke inbreng binnen de interactie met clienten belangrijk. (deed ik dit of dat wel goed etc) Vele jaren later is dit gevoel bij mij weggevallen en haal ik mijn werkvreugde veelmeer vanuit het moment. Dit leer je middels de ervaringen die je gedurende de jaren opdoet. Geniet van het kleine en vind het grote.Dit is een persoonlijk voorbeeld maar genoeg lezers zullen hierin iets terug herkennen. Dus beste Judith, wij allen veranderen de wereld, het kleine maakt immers het grote.
Geloof me, hier speelt een interessant groepsproces af waar we hier soms hartelijk om moeten lachen. Leerzaam ieder geval. Voor ieder van ons. Tot een volgende keer.